Álvarez Blázquez

No me ilusiona la idea de estar escribiendo un texto arqueológico, de esos que la casualidad desempolva al cabo de los lustros, para pasto de eruditos y papanatas. No, si escribo ahora -Septiembre de 1962- es porque necesito comunicarme ahora con mis semejantes. Y esto, ¿cómo podrá ser, si nada ha cambiado en el Estado policiaco español?
Rabia. Ver como octoxenarios e octoxenarias suplican xustiza para os seus mortos no Tribunal Supremo. Neste Estado de Dereito (co que se enchen a boca os patriotas) estamos asistindo a unha farsa sen parangón no mundo. Unha filla de asasinado polos falanxistas saiu da súa declaración esbagoando, preguntándose se tería que agardar 75 anos máis pola xustiza pero que por ela xa abondaba: que me borren de española, chegou a dicir.

O paragrafo de arriba foi escrito por Xosé María Álvarez Blázquez, mestre, galeguista, editor e arqueólogo. Seu pai, o médico Darío álvarez Limeses, de Izquierda Republicana, fora fusilado na Alameda de Tui o 30 de outubro de 1936. O seu fillo Celso Álvarez Cáccamo publica na revista Murguía, 23-24, un documento inédito, escrito do pulso e letra de seu pai, titulado Nosotros, los vencidos.