Un bautizo na Serra da Estrela é todo un espectáculo emocionante. O vermouth acompáñase de historias de colonos en Angola, enchoupadas en ollos morriñentos e desleigados. A sobremesa estírase con fados e cancións da serra como aquela que canta ao San Lourenço, no alto, ao sopé do campo dos romanos, onde Viriato derrotou os exércitos enviados pola Urbs para vencer os lusitanos. Cristianización, Historia Oficial e historia popular entretecen todo un imaxinario colectivo modulado polo conflicto, a emigración, o contrabando, a industria téxtil, a fronteira. Unha casa grande de 1913 dános unha lección maxistral do século XX luso, co protagonismo dunha fidalguía adaptada aos novos tempos, fidel protagonista do Estado Novo durante décadas, presente na desfeita colonial e na Administración do Estado. Unha clase social que, coma os obreiros e camponeses, seguen a ver en Viriato un referente identitario e simbólico, un incentivo emocional para vivir o presente e encarar un futuro, cando menos, incerto, na vila de Portugal con meirande qualidade de vida.