O viño chispeiro non precisa de pregoeiro
En Vilachá de Salvadur évos ben certo aquel refrán que di: O viño chispeiro non precisa de pregoeiro…
Así e todo velaquí van estas verbas dun guímaro arqueólogo de Cereixa que gosta de mollar a palabra. A
xenial novelista de misterio Agatha Christie sempre aconsellaba ás súas
amizades casar cun arqueólogo ou arqueóloga porque canto máis envelleces máis atención che presta. Por iso eu son máis
de viño vello ca de viño novo. O viño vello axuda a vencer as saudades entre a
vendima e a castañeira. Xa se sabe, ao
vello, o viño, faino mociño. E viños
e amores, os vellos son os mellores.
Os arqueólogos esculcamos as pedras, as ruínas e as cousas de antes. Unha
adega abandoada é a imaxe máis tristeira da morte dunha casa. Como reza aquel
verso da poetisa Xiana Arias: as casas
morren máis cando non se derruban. Pola contra, unha viña coidada na
Ribeira é símbolo máxico do rexurdimento cíclico da vida. O petrucio das Letras
Galegas, don Ramón Otero Pedrayo, xeógrafo que definiu como ninguén a paisaxe
da bocarribeira, escribiu en 1929 unha obra de teatro popular alcumada A Lagarada. Nesta farsa tráxica, un
arqueólogo arriba na época da vendima a unha parroquia a rentes do Miño co
gallo de encetar unha escavación no mouro e enfeitizado monte Medelo. Nestas
páxinas, don Ramón de Trasalba fai un canto á tradición, facendo falar ós
vellos trebellos abandonados, dende unha pipa arcada de carballo até unha vella
alquitara que se queixa magoada do seu pasado glorioso:
Son un chisme doutro tempo,
astrolóxico, noxento, pantasmal. Coma o vello Ciprianillo viñen no tempo de
millo, pra iste chan. Sei segredos de licores, sei de cencia, sei de amores,
que sei eu! Mais no tempo que corremos só fago medo aos nenos. Vou morrer! Ese
mozo de alambique falangueiro e atolado fai esa podre augardente que lle gosta
á parva xente...
Don Ramón tiña razón. As paisaxes teñen vida, as cousas falan e a terra ten
memoria. O alcumado Patrimonio Cultural non é outra cousa que o resultado da
loita entre o esquencemento e a memoria. O mestre Álvaro Cunqueiro, deixou
escrito en La cocina cristiana de
Occidente: El vino hace siempre un
gran esfuerzo por hacerse amigo del hombre, por habitarle los sueños, por
despertarle la memoria. Se bebe para recordar, que no para olvidar.
2 comentarios:
Gustoume muito este posteo sobre o viño e ditos.
pois continúa, é o pregón de Vilacha por entregas
Publicar un comentario