O remuíño da Historia

Curioso o destino dos muíños xiratorios dos castros. Ao longo de Portugal temos visto uns cantos destes Museus Arqueológicos, acopio de materiais labrados en pedra ao estilo decimonónico das sociedades arqueolóxicas como a de Pontevedra, con esas ruínas de Santo Domingo inzadas de escudos nobiliares, sartegos, capiteis, inscricións... Os muíños dos castros invístense de certo marchamo, de certa soleira, e son dignos de compartir espazo cos tempos medievais e modernos. Nos nosos tempos as cousas trocaron un chisco. Podedes maxinar a faciana dun director ou directora de Museo arqueolóxico galego perante a ameaza de que o enésimo muíño acabe coas súas micas, seixos e feldespatos nas súas dependencias. Pola contra, cando un arqueólogo inicia un proxecto, sobre todo se se trata de sondaxes, atopar un muíño xa é algo: ocupa espazo, é chamativo, enche unha lámina da memoria e xustifica en parte a intervención: Había algo. No mundo castrexólogo do NW o muíño é un aténtico fetiche.

Muíños castrexos na citania de Briteiros e na Sé Episcopal de Braga.