Tabaco e rúa!
Nestes tempos de crise, e mesmo de testalán enfrontamento, gosto de maxinar
esta feira do viño de Vilachá do ano 1900 coma unha herdeira fidel do espírito
da Grecia clásica, coma unha réplica viva da animosidade do banquete galaico, coma
un remedo do concello baixo o piñeiro de Brollón, coma unha ágora aberta a toda
a xente, de aquí e de acolá. Como reza outro refrán: O que non ten casa nin viña, en calquera parte se aveciña.
Libación é liberación, por riba de todas as orixes, de todas as diferenzas,
de todas as bandeiras, porque A cuba do
bo viño non necesita bandeira. Deste xeito nolo recordan os Yellow
Pixoliñas:
E non temos bandeira
nin himno nacional,
pero temos moito viño,
e augardente artesanal.
E falando de música popular, mentres rebule nesta feira o son de Salta no
Cribo, dos Cuchufellos, da Cé Orquestra Pantasma e de Aires da Poxa, remato co
recordo do meu avó, o Xesús da Corenta, caixista do cuarteto Os Agarimos. O gaiteiro do grupo segue
sendo o Rubén de Castelo, o meirande facedor de palletas de Europa. Mentres el
dálle ben á palleta o meu avó pegáballe mellor a mollar a palleta. Nas súas
xiras musicais sabíase pronto se a parroquia de turno tiña bo viño: só había
que escoitar á caixa do Xesús, no pasarrúas do serán. Se o viño era bo, o
tambor d’O Corenta repenicaba con forza súpeta, sentíndose a caixa como se se
achegase polo val todo un destacamento de húsares napoleónicos posuídos por
unha poción máxica.
E antes de mollar a palabra, guímaros e guímaras, recordade esa vella
sentenza que tantas veces teño sentido ao Corenta, pai e fillo, fideis amadores
do viño de Vilachá:
O queixo cego,
o pan que vexa
e o viño que eschameza…
E agora berrade todos comigo:
Viva o viño de Vilachá! Viva
a Pobra de Brollón!
Saúde e República!
No hay comentarios:
Publicar un comentario