Por vía oral
El panorama sin embargo puede ser desalentador, si pensamos, que para la mayoría de castros, en lo que a cronología se refiere, carecemos de datos fidedignos de datación, y que nos tenemos que seguir conformando con fecharlos vagamente, englobándolos en castros no romanizados o romanizados.
Lo que hay que decir ahora, antes de continuar con la problemática de la cultura castreña, es que nuestros arqueólogos no se deciden a publicar las Memorias puntuales de sus excavaciones y sí a lanzar hipótesis en coloquios, conferencias y tertulias, hipótesis que no podemos confirmar a falta de los datos objetivos, que nos daría la publicación de las estratigrafías y de análisis (radiocarbónicos, polínicos, etc.) así como los inventarios del material recogido, y señalado en la estratigrafía.
Así se pronunciaba, nunha reseña do estado da cuestión da Arqueoloxía galega, Raquel Casal García, profesora de Arqueoloxía da USC e daquela Directora Xeral de Patrimonio no goberno de Albor (Casal 1984: 11-12). O medo a publicitar o coñecemento ten como consecuencia a alerxia a publicar, a dar a coñecer. A Arqueoloxía galega, como temos comentado algunha vez, sempre foi máis unha arqueoloxía cirrótica ca unha arqueoloxía científica, porque o coñecemento, na meirande parte dos casos, se transmitía por vía oral, nas tascas, nos bares e nos pinchos dos congresos. Anos e anos de campañas financiadas con fondos públicos das que non se sabe absolutamente nada. Mesmo os arqueólogos galegos tiñan a ben non facer comentarios públicos sobre o que viron ou deixaron de ver nunha escavación dun colega, porque iso era unha mostra de respecto cara ao director/directora. Francisco Calo Lourido gábase disto nos seus escritos, nos que tamén recolle apreciacións despectivas gratuítas e inxustificadas cara ás novas xeracións de arqueólogos, como veremos máis adiante.A ciencia e asociedade debían agardar a que a inspiración lle chegase ao demiurgo-arqueólogo para que entregase ou dese a coñecer a MEMORIA.
Casal García, R. 1984. Resumen breve de la investigación arqueológica en Galicia hoy. En F. Acuña Castroviejo et al. La prehistoria y arqueología en la actualidad: 7-15. Vigo: Publicaciones del Museo Municipal Quiñones de León.
Fotografía: Champollion matinando no Collège de France, París, novembro de 2007.
2 comentarios:
Ânimo a qualquer que tenha curiosidade a que colha um artigo ou livro e contabilize as vezes que F. Calo Lourido utiliza os pronomes de primeira pessoa do singular nas suas diversas variantes (eu, meu, minha, me, mim) e as vezes que utiliza frases autorreferenciais e mesmo autobiográficas...vera-se que é bastante evidente sociolinguisticamente falando certo risco da sua pessoalidade que possivelmente condicione as suas opiniões sobre os demais colegas profissionais e sobre tudo sobre os que não coincidem com seu modelo ou as conclusões as que a partires dele tem chegado.
Chegados a este ponto não sei se tem muito sentido, ou se será produtivo bater de novo em um diálogo de surdos, com alguém que a dia de hoje pouco mais tem que dizer que o que diz já vai 20 anos.
Eu tenho renunciado mesmo conscientemente a recensear a última obra do Calo na evidência de que a parte de argumentos já repetidos antes, certas doses de demagogia, e umas cantas descalcificações pessoais a indivíduos com nome e apelidos (algum de eles amigos pessoais e mesmo companheiros de estudos do quem isto escreve), que eu definiria por dizê-lo lene como bastante "indecorosas", pouco se podia topar de produtivo no volume.
Com tudo entendo muito bem o legitimo -e mesmo logico- direito a "autodefesa"
Pido desculpas se o meu anterior comentario rompe esse certo "decoro" que pedia, não estava na minha intenção tal
Publicar un comentario