29/2/12

Alobre: unha oportunidade perdida


O castro de San Cristovo, de Vistalegre ou de Alobre é o sitio arqueolóxico máis emblemático da ría de Arousa. Este poboado fortificado é un referente para reconstruír a evolución histórica da bisbarra dende a orixe do castros até os trocos acontecidos durante a romanización. Aquí se atoparon as primeiras evidencias do intercambio castrexo co Mediterráneo (fíbula de navicella dos séculos VIII-VII a. C.), proceso no cal este castro vai xogar un papel importante. De Alobre partían os barcos cargados de ánforas de viño e aceite, para deseguido remontar o río Ulla cara ao interior de Galicia. Pola súa vez, este castro forma parte da propia historia da Arqueoloxía galega, sendo obxecto de estudo no pasado século por eruditos locais como Fernández Gil y Casal ou polo intelectual galeguista Fermín Bouza Brey, compañeiro de fatigas arqueolóxicas de Cuevillas nos anos 1920 por estes recantos da ría de Arousa. Asemade, tamén é un ben patrimonial que cómpre xestionar no presente, sobre todo nunha cidade, Vilagarcía de Arousa, que medrou dende a chegada do tren destruíndo grande parte do seu Patrimonio Cultural. A este respecto, estamos diante dunha problemática tamén vivida por outras urbes galegas e que se tentou xestionar na pasada década. Así pois, en Vigo, a través do Plan E encetouse un proceso de musealización da área escavada no castro emprazado en pleno centro, mentres que en A Coruña contamos co exemplo do proxecto Artabria que puxo en valor o castro de Elviña. Estes tres xacementos, Elviña, Vigo e Alobre comparten as mesmas características: grandes poboados que medran vencellados ao comercio nos séculos II-I d. C. e que na segunda metade do século XX se convertiron en espazos degradados, marxinais e abandonados por todos. Non obstante, constátase unha notable diferenza no caso de Alobre. Así pois, na última década, mesmo antes da crise, desenvolveuse aquí un proxecto de recuperación do xacemento arqueolóxico con grandes investimentos. Malia o impacto mediático das sucesivas campañas de intervención, os resultados das mesmas non revertiron na comunidade científica (non hai publicacións nin en papel nin dixitais) nin na sociedade en xeral. Ese ambicioso proxecto (que custou uns cartos que agora non se teñen) tampouco mellorou a situación dun espazo no que únicamente se ven uns muros descontextualizados con paneis explicativos desactualizados. O castro de Alobre merece unha segunda oportunidade, no marco dun novo proxecto de xestión patrimonial levado a cabo por profesionais serios e políticos honestos e que conte coa participación activa da comunidade local.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/arousa/2012/02/29/unha-oportunidade-perdida/0003_201202A29C3993.htm

1 comentario:

Víctor Tomás dijo...

Siento mucho que este comentario sea tan tardío, pero no tuve conocimiento del artículo hasta este momento.
Desconozco las razones que tienes para dudar de la seriedad de los profesionales que han trabajado en el yacimiento de Alobre en los últimos años ni de la honestidad de los políticos que propiciaron esas actuaciones. tengo que suponer que ninguna, que hablas por hablar; como tampoco sé cúal es la trayectoria que te avala para situarte en posición de crítica (¿arqueólogo mediático de fin de semana?). De las campañas de Alobre, realizadas conforme a normativa y con profesionales cualificados, puedes tener información en los proyectos, informes y memorias custodiadas en la Dirección Xeral de Patrimonio de la que no se contó con el más mínimo apoio, así como en alguna ponencia de congreso (Vilalba).
Por cierto ¿qué son grandes investimentos para tí?. No intentes compararlos con Vigo ni Elviña.
Me alegaría que, desde tu altura profesional e intelectual y los apoyos institucionales con los que puedas contar, hagas el trabajo que, al parecer, los demás no hemos
hecho. Te animo a que nos des esa lección que tan necesaria ves.

Un saludo,

Víctor Tomás Botella, arqueólogo director de las campañas de Alobre