Abisinia

Imonos en los más crudo del crudo invierno. O sábado marchamos a Etiopía mes e medio a traballar nun proxecto etnoarqueolóxico dirixido polo profesor Alfredo González Ruibal da Universidade Complutense de Madrid. Tentaremos na medida do posible mantervos ao tanto do que alí faremos. Un pouco de Arqueoloxía histórica, outro de Etnoarqueoloxía e moito de ver, escoitar, sentir e soñar.

Fotografía: muller gumuz na aldea de Matoha (Metekel, Benishangul Gumuz, Etiopía). Marzo de 2006 (Fot. de Xurxo Ayán).

Premio Xarmenta

Acabamos o 2008 con premios a benqueridos amigos e comezamos o 2009 con máis galardóns; os músicos de Aira da Pedra reciben este xoves ás 20:00 no Teatro Bergidum de Ponferrada o IV Premio Xarmenta da Asociación Berciana da Lingua Xarmenta polo seu labor difusor a prol da cultura berciana a través da súa música e da súa longa investigación etnomusical. Parabéns e noraboa a quen puxo fermosa e acaída música ao proxecto de Neixón.

Complutum

Mañá preséntase na Universidade Complutense de Madrid o primeiro monográfico sobre Arqueoloxía da guerra civil e maila represión da postguerra. Esta obra colectiva está coordenada polo profesor Alfredo González Ruibal, vello coñecido deste blog e membro do proxecto arqueolóxico de Neixón. Unha versión estendida da nosa aportación ao volume (unha aproximación arqueolóxica á guerrilla antifranquista galega) xa a podedes descargar no apartado de producción científica.

Vía: http://guerraenlauniversidad.blogspot.com/

Tacuarembó

O Laboratorio de Patrimonio (LaPa - CSIC) convídavos a todos á inauguración da Exposición Fotográfica Huellas de la Memoria, una mirada a los paisajes culturales de Tacuarembó, que terá lugar hoxe xoves 8 de xaneiro ás 20:00 horas na Sala de Exposicións da Fundación Araguaney (R/ Montero Ríos 25-27 – Santiago de Compostela). A directora do proxecto arqueolóxico é a nosa compañeira Camila Gianotti García, quen codirixiu as escavacións no Castro Grande de Neixón no ano 2003. As proxeccións audiovisuais son obra do bo facer, entre outros, de Juan Martín Dabezies Tincho, quen no 2008 tamén aportou a súa experiencia ao proxecto de Neixón.

Fotografía: Prospección arqueolóxica en Tacuarembó na campaña de 2006 (Lapa - CSIC).

Agasallo de Reis

De pequeno non tiven scalextric, pero si o barco pirata de Famobil. Dende aquela os Reis xa non eran o que eran. A chegada de nenos á familia fai que un se poña ao día en trebellos fedellos, e teño que recoñecer que hoxe o rei Gaspar me vai deixar na porta do cuarto este Mr Potato Indiana Jones; prémeslle no chapeu e soa a melodía da peli. Alucinante. Como diría o outro, isto si que é pataca minuta.

Tríada capitolina

Tres representantes esgrevios do bo facer de Manolo de Sevil compartindo espazo no seu obradoiro. Á dereita un cruceiro, magnífico, no centro unha filloeira simple e outra tetralobulada (tapada cun cartón verde) e á esquerda, unha ventana celta que vén sendo unha réplica modificada do famoso trisquel de San Cibrán de Lás que se atopa no Museo de Ourense. Cruces, filloas e celtas, un bo eslógan sobre a Galicia postmoderna do presente. O canteiro sacou o modelo da ventana celta dunha fotografía e chegou a ir ao Museo para ver a peza orixinal. Alí sorprendeuse de que non se puidese tocar a peza, estaba alí posta e só podes mirar para ela, vaia cousa. Esta opinión dun canteiro cualificado pode dar pé a todo un debate sobre a patrimonialización que os arqueólogos e museólogos facemos dos restos arqueolóxicos, algo sobre o que ten escrito moito Beatriz Comendador no seu blog pasado reciclado.

La France

Os canteiros sempre voltan. A finais dos 60 e comezos dos 70 dáse a emigración temporeira a Francia e Suiza. Contratos por nove meses para traballar na primavera, verán e outono, e estadías na casa polo inverno. Manolo de Sevil traballou moitos anos labrando e colocando pedra en estacións de esquí dos Pireneos franceses, orientais e occidentais. Aínda lle quedaba tempo libre para debuxar na cafetería do hotel. Estas obras de actrices francesas das revistas penduran da parede dun alboio que vén sendo todo un Museo e , realmente, sintetizan, ao meu parecer toda unha época... Por certo, a caiada de madeira da esquerda foi feita por Manolo cando tiña dazaseis anos. Probas do ciclo vital e das biografías dos obxectos, moi na liña dos estudos de cultura material postprocesuais.