Arqueoloxía postcolonial

Este proxecto supuxo a reactivación da investigación arqueolóxica en Guinea Ecuatorial tras décadas de inactividade no estudo da Prehistoria recente desta zona de África. Durante o primeiro franquismo, na década de 1940, levouse a cabo unha expedición etnográfica e arqueolóxica dirixida polo falanxista Martínez-Santaolalla, dende un enfoque colonial propio da época. Posteriormente, até a independencia do país en 1968, serían misioneiros claretianos os responsables das únicas actuacións arqueolóxicas realizadas na colonia, destacando neste aspecto o traballo de Martín del Molino na illa de Bioko (antiga Fernando Poo) ou as sondaxes praticadas por R. H. Perramón en diferentes xacementos arqueolóxicos insulares e continentais. Desde entón a Prehistoria de Guinea Ecuatorial atópase nas marxes da axenda arqueolóxica internacional, o que deu lugar a un baldeiro arqueolóxico que contrasta co avance recente das investigacións nas rexións limítrofes de Camerún e Gabón. Até este momento só contabamos coas aproximacións de Bernard Clist nunha tentativa de enmarcar os escasos xacementos arqueolóxicos guineanos coñecidos dentro das dinámicas rexionais de África central occidental (Clist 1998). Neste contexto, o noso proxecto contribúe a superar este baldeiro arqueolóxico así como a recuperar unha Idade do Ferro praticamente descoñecida e ignorada non só polo discurso historiográfico oficial senón tamén polo conxunto da cidadania ecuatoguineana.

Fotografía: detalle das escavacións na necrópole de Nandá, no aeroporto de Mandji.