Bratislava

Centroeuropa é algo así coma un xacemento cunha potencia estratigráfica de metros e metros, empregando un símil arqueolóxico. Resulta abraiante ver como todo o século XX fica fosilizado nos espazos, nas arquitecturas, na xente. Velaquí tedes unha farmacia abandonada, nun edificio perto da catedral de San Martiño. Erguido pola burguesía decimonónicia desta cidade do Imperio Austrohúngaro, conserva na fachada tres carteis co nome do establecemento: un en húngaro, outro en eslovaco e un terceiro en alemán. A lingua xermana era o idioma da Administración imperial e durante moito tempo lingua de cultura no mundo urbano, como acontecía en Praga ou Bratislava. A reforma política decimonónica e as Dúas Coroas serviron para que o húngaro rexurdise como idioma normalizado, sobre todo naquelas áreas coma esta zona de transición entre o mundo xeramno, eslavo e maxiar. De feito, a capital de Eslovaquia ten tres nomes: o eslovaco Bratislava, o alemán Presburg e o húngaro Pozsonyi csata. O feito de que o edificio fique abandonado probablemente teña que ver cos problemas de herdanza derivados do proceso de restitución das propiedades privadas trala caída do rexime comunista en 1989. O trilingüismo da súa fachada pasou á historia despois da ocupación nazi, despois da anexión de grande parte do S de Eslovaquia pola Hungría satélite de Hitler, pola deportación e marxinación da minoría alemá despois de 1945, polo mapa da postguerra e polo rexurdimento da vertente máis radical do nacionalismo eslovaco trala independencia en 1993. Hoxendía a extrema dereita húngara xoga a baza da minoría maxiar en Transilvania (Rumanía) e S de Eslovaquia como arma política, reivindicando o recoñecemento do seu dereito á nacionalidade húngara. Moitos dos problemas de 1918 seguen en 2010. Verdadeiro pasado contemporáneo.