22/5/12

Só dunha vez

Só dunha vez, e por un breve intre, estiven en Rianxo; mais quedoume para sempre na lembranza unha imaxe súa, composta por anacos de cousas desordenadas, anque nidias nos seus perfís individuais. E cos ollos interiores, con eses ollos que non se abren nin se pechan cando un quere, vexo a torre dunha igrexa, o balcón de pedra dun pazo, os brasóns das fachadas fidalgas; e logo, a  gracia recollida dunha casa mariñeira, un peirao e un mar azul.
Rianxo non ten, de seguro, prehistoria. Vila da beiramar, debeu nacer nos tempos da romanización, baixo o patronato dun "dominus"; ou na Idade Media, dun golpe autoritario dun báculo fundador; mais a prehistoria anda derredor dela. Anda na Barbanza, onde pacen ceibes, privados da presencia de xinetes e de pegoreiros, as vacas e os cabalos de que se ocupou o amasiano ó falar das fuxitivas Casitérides; e anda, asimesmo, na Punta do Neixón, naquel Castro Pequeno, morea de cunchas, de pedras e de terra, que garda o segredo da xuntanza dos vellos fundidores de machados de bronce, e dos primeiros forxadores das espadas de ferro.
Mais a Rianxo non lle importa a prehistoria, non lle interesan os comenzos e as orixes, porque sabe ben que ten unha alma galega, veña de onde veña.
Ten unha alma e ten un mar; un cachiño de mar no fondo dunha ría, mais tan soado, tan ben louvado, cantado con tanto xeito que non o hai igual en toda a nosa terra.
O mar de Rianxo foi o que meteu dentro do espírito de Castelao o grande amor que encheu a súa vida. O mar de Rianxo guiou a Manoel Antonio polos seus roteiros líricos, e formou a personalidade de Rafael Dieste. E alá nos séculos longanos, cando aínda os mouros estaban nas terras hispánicas, o almirante do mar Paio Gomes Chariño, debeu lembra-lo mar de Rianxo, o mesmo cando estaba en Sevilla que cando prisioneiro dos enemigos en Alxeciras laiaba a súa dor:
Dixéronme hoxe, ai amiga, que non
é meu amigo almirante do mar.
Estiven en Rianxo cando aínda era mozo: e agora que xa vou vello, quero mandarlle o meu saúdo, porque sei que é un dos poucos lugares en que Galicia se resiste a deixar de ser.

Florentino López Cuevillas, 1952. 
En Prosas Galegas.

2 comentarios:

bea dijo...

Por un intre sentín os airiños rianxeiros tan esquecidos dende hai meses. Agradezo o rescate de esas verbas sinxelas e con saudade escritas por Cuevillas das moreas da historiografía. Do papeliño á praia do Rial xa non queda máis que un xesto. Apertas Xurxo.

carlos dijo...

...disque....;-)