Mar de Arousa!

¡Mar de Arousa, Mar de Arousa! ¿Non dis que es noso? E se es noso, se te-lo noso espírito, ¿como non te sentes magoado por ter que reflexar, un día e outro día, este sol que nos trae a fame, que nos pode trae-la peste? ¿Non gustas mellor de ollar no teu espello, aqueles ceos cheos de nubes tan fermosas e tan cambiantes? ¿Lembráste delas? Eran ás vegadas rizosas e bucólicas, dispúñanse outras en sucos dereitos e paralelos, imitantes ás que se fan na túa forxa cando sopra o vento. ¿Lémbraste? ¿Non gustabas ti daqueles ceos cincentos, que te enchían a ti de doce melancolía? ¿E daqueles outros mouros, amoreados, roxos de lóstregos que tanto prestixiaban a túa sona temerosa? E se amas eses ceos, Mar de Arousa, ¿que fas que non mandas ás túas augas encol dos nosos eidos?; ¿que fas que non baleira-la túa fartura para acorre-la nosa necesidade?
Mar de Arousa, ¿é que xa non e-lo noso irmán? ¿É que es xa un mar doméstico, preocupado do turismo coma un hoteleiro? ¿É que queres imitarte ó teu curmán o Mediterráneo, e gabacheas coma el de cor azul, de brillo e de sol?

Florentino López Cuevillas: paragrafo de O Poema da seca (1926).