Castil Deixon

Un rapaz de Lillo chantou hai un par de anos colmeas ao sopé do cueto de Castiltejón. Malia o valado electrificado, o mel rematou nos beizos gorentosos do oso, que todo o mundo sabe que é moi larpeiro. Castiltejón é terra de osos, e osas. A primeira referencia documental que posuímos deste xacemento arqueolóxico atopámola no Libro de la Montería de Alfonso XI (1312-1350), no que aparece referenciado coma un outeadeiro excelente para apreixar aos úrsidos durante a caza. A cita inclúese nun paragrafo que resume a topografía da área, as vías de tránsito natural e os principais fitos na paisaxe, os mesmos que compartiron Gorete e outros para evitar a caza ao home ao que foron sometidos durante máis dunha década. O topónimo Castiel Texon, en uso no século XIV, é unha proba máis que remite a un poboamento antigo no monte, algo corroborado tamén polas lendas de moros y tesoros e pola propia fisionomía do cumio, inzada de socalcos e terrazas.

Yarga, et Rio de Ferreras, et Rio de Osos es todo un monte, et es bueno de oso en invierno, et en verano. Et son las vocerías, la una desde la Peña de Susaron por la collada de Barbadiello, et por la collada de Ferreros, et por la collada de Tolibia, et por cima de la Pedrosa, et por Campo Muelle, et a la Muesca de Lendil, et fasta Castiel Texon.

Fonte: José A. Valverde. 2009. Anotaciones al Libro de la Montería del rey Alfonso XI. Salamanca: Universidad de Salamanca.