Carencia de fulgor fundamental

Vímolo dicindo dende hai anos. Neixón é toda unha escenografía da Postmodernidade, un espazo mítico no que conflúen diferentes discursos, polo que escoan relatos e enfoques dispares, dende o ensaio científico ao literario. Neste devalar topámonos cunha xoia publicada na edición Barbanza de La Voz de Galicia, un texto inclasificable, único, fundador dun novo xénero que quizais houbera que definiir por un termo máis preciso que eu non me atrevo a acuñar. O artigo, de Antonio Argibay, comeza así:

En Neixón (Cespón) atópase un xacemento prehistórico que eu tiven a oportunidade de visitar hai varias semanas. Alí teremos ocasión de coñecer ao responsable das instalacións, Víctor Barbeito, que na súa visita guiada nos ilustrará con aplomo e sapiencia incuestionables (sic). Cando nos atopamos na areopoloe (sic), a primeira impresión que recibimos é o que eu chamaría carencia de fulgor monumental (sic). Repararemos nos habitáculos circulares, fatigosamente construídos, e só con carácter parcial, polas doctas mans dos arqueólogos. Sentirémonos en certo sentido defraudados, pero será no museo contiguo ao castro onde as explicacións do director nos fagan comulgar coas íntimas reliquias gnoseolóxicas (sic), que garda como un tesouro o emprazamento.
De aquía á xenética, os celtas e casas circulares, que nos revela que a arquitectura da época era tenue no seu desenvolvemento.

http://www.lavozdegalicia.es/barbanza/2010/04/17/0003_8422840.htm

Fotografía de Yolanda Porto: casa circular do cambio de era en fase de escavación. Sector 01 da escavación de 2007 no recinto superior do Castro Grande de Neixón.