E por fin, a xente

Non sei que pensaría Evans-Pritchard deste retrato ao estilo Avedon dos nuer hoxendía. Recordaría os ecos lonxanos da lanza, as pulseiras de cobre, as escarificacións... pero ficaría un pouco desnortado coa pose de macarra do Bronx do rapaz do centro. A súa nai chegoulle a dicir que deixase de facer o parvo e se puxese como as persoas, unha risa. Cousas da adolescencia. En Pontevedra, cando ía eu en 8º do EXB os colegas ían bailar breakdance á estación de autobuses. A globalización non é tan recente como se pensa.