Neixón 1937

O porto de Vidres; noutrora embarcadoiro da xente de Cespón. Primeiro paso para marchar a América, para iren ás festas a Taragoña ou Rianxo, para vivir, para amar, para fuxir, para esquecer, para comezar de novo. Trala guerra estableceuse unha explotación de estaño, modesta, pero que forma parte da memoria viva da comunidade. Homes e mulleres peneiraban, lavaban, carretaban a casiterita estrada pola praia. Como dous mil cincocentas anos antes xa facían os habitantes dos Castros de Neixón, mestres da metalurxia do bronce.
Neixón 1937: os coios varados na praia, chantados no frío cemento do esquecemento, lémbranos que a ruína arqueolóxica, nalgún tempo, tivo vida.