14/1/11

Guinea Ecuatorial


Pois si amigos e amigas de arqueoneixon. Marchamos a Guinea Ecuatorial até finais de febreiro. Participamos nun proxecto de investigación e cooperación internacional dirixido polo noso compañeiro Alfredo González Ruibal (LAPA, CSIC). Un amplo proxecto que contempla cursos de formación en Malabo e Bata para arqueólogos e xestores do Patrimonio guineanos, a escavación dunha necrópole funeraria afectada por un aeroporto na illa de Corisco e a análise arqueolóxica do colonialismo europeo en época moderna e contemporánea. Asemade no equipo contamos con especialistas en restauración de materiais arqueolóxicos e en antropoloxía visual. Pasaremos a meirande parte do tempo na illa de Corisco, unha base de exportación de escravos para América dende época moderna. Alí nos agardan as ruínas de misións presbiterianas ianquies e claretianas españolas do século XIX, fortes holandeses e portugueses comestos pola selva, as ruínas da vila colonial española de comezos do século XX. Todo un reto para a Arqueoloxía do Pasado Contemporáneo. Voltaremos con novas experiencias e suxerentes historias. Non o dubidedes. A pasalo ben.

España' 82


O curso escolar 1981-1982 podemos consideralo, tralo tempo transcorrido, coma un previo intenso do Mundial de Fútbol España’82. A miña mai non daba abasto, coa manchea de consignas futbolísticas coas que partía a facer a compra. O éxito das súas xestións, e das súas dotes no mercado, permitiume completar a colección Fútbol en Acción, colección de 98 cromos sobre a Historia dos Mundiais, que viñan cos produtos Danone, ter a fotografía de cada un dos xogadores de España, que viñan por debaixo das chapas das botellas de Coca-Cola (eu sempre xogaba ás chapas no colexio coas facianas de López Ufarte e Arkonada), acadar en tempo récord o campo de xogo para o Sub-buteo, despois de almorzar litros e litros de Cola-Cao.
Eran os tempos de Naranjito e do coleccionable de Figurini Panini España’82, o tesouro máis preciado nos colexios da cidade, cos seus cromos adhesivos de última xeración. Ao remata-la escola, agardábanos a experiencia inédita de vivir un Mundial, en directo, alí perto de casa. En Vigo xogaban a primeira fase os equipos do grupo 1: Italia, Camerún, Polonia e Perú. O meu pai, bo extremo dereito nos seus anos mozos no equipo da editorial Bruguera de Barcelona, levoume ver o partido entre a Italia de Paolo Rossi e o Camerún de N’Kono e Roger Milla, o 23 de xuño de 1982. Daquela os negros, como se lles chamaba, resultaban simpáticos, por aquilo de ser un equipo humilde nun mundo de grandes potencias occidentais, pero ese agarimo non chegaba para que a xente non se volcase cos italianos (en Vigo máis de un e de unha se revolcou cos italianos). Eu mesmo non dubidei en elixir a bandeira de Italia nun dos postos ergueitos ao carón do estadio Balaídos. O partido rematara 1 a 1 e deulle o pase a Italia para a seguinte fase, quedando finalmente campeona contra Alemaña.
As estatísticas, as alineacións, os penalties quedarían para a historia, para as antoloxías do fútbol mundial, pero a meirande parte dos nomes, das persoas, dos xogadores da plantilla de equipos como Polonia ou Camerún, alonxáronse no tempo, esquencidos por todos nós. Que historia habería detrás de cada un? Lembremos a situación da selección polaca.
Un país do outro lado do telón de aceiro, mobilizado contra a ocupación soviética da man do sindicato Solidariedade, botándolle un pulso a unha superpotencia, incentivado por un Papa nacionalcatólico, enviaba os seus mellores xogadores a España, controlados por unha manchea de comisarios políticos. A imaxe dos futbolistas polacos quedou gravada na retina dos afeccionados, xa que moitos deles levaban mostacho, resaltado polo branco das camisolas e o remate vermello do pescozo. A meirande parte deles xogaba en equipos do país, coma o Widzew Lodz, o Wisla Krakow, o Legia Warszawa ou o Lech Poznan. Só algúns xogaban en Occidente (que lonxe queda esa dicotomía Este-Oeste) coma Andrzej Szarmach, no Auxerre francés ou Grzegorz Lato, no Lokeren belga. A conexión galo-polaca seguía funcionando na Guerra Fría.
Pola súa banda, Camerún era un grande descoñecido para todos. Era o único equipo africano no Mundial, xunto con Alxeria. A descolonización apenas supuxo unha potenciación do fútbol nacional nos países independizados, xa que os mellores xogadores marchaban a xogar ás grandes cidades das antigas metrópoles, adquirindo a nacionalidade dos países de acollida. En Mozambique e Angola, por exemplo, había unha canteira boa, con xogadores de talento, rematando todos defendendo a camisola portuguesa. Camerún de seguido se gañou o cariño da xente, que se mantivo ao longo da década de 1980, así coma o respecto futbolístico, constituíndo o precedente inmediato do boom do fútbol africano nos anos 90.
Pero en 1982 xa era un símbolo africanista para os poucos inmigrantes que daquela vivían en Ponte Vetera. De feito, había algúns pequenos comerciantes subsaharianos que vendían nas feiras da comarca, e que compartían piso nos arredores do Mercado municipal, perto do río. No noso barrio, contabamos cunha tenda de comestibles rexentada por Macumba, unha muller de Guinea Ecuatorial, da etnia bubi, casada cun ex colono español, en Río Muni. Tralo vidro da porta exhibía xa polo mes de maio, un póster xigante, escrito en francés, coas fotos dos xogadores de Camerún. Eu pasaba por alí tódolos días cando voltaba do colexio, e pegaba o fuciño á porta para tentar ler os nomes e apelidos daquela xente tan exótica: Thomas N’Kono (posteriormente porteiro do Español de Barcelona), Michel Kaham, François Dumbé Lea, Ibrahim Aoudou, Ephraim M’Bom, Edmond Enoka, Emmanuel Kundé, Theophile Abega, Joseph Kanga, Jean-Pierre Tokoto, Paul Bahoken, Ernest-Lottin Ebongue, Roger Milla (que aínda xogaría o Mundial de 1994 en Estados Unidos), Martin Maya, Jacques N’Guea, Antoine Bell… Todos xogaban en equipos da capital, Yaoundé, en Douala, ou en humildes equipos franceses, coma o Bastia, o Cannes ou o Quimper. Os goles de Roger Milla fixeron que o meu tío lle puxese o nome de Milla ao seu novo can. Até aquel momento botara man da tradición, poñéndolle aos cadelos os nomes dos xenerais franceses derrotados na Guerra da Independencia, como Ney ou Soult, de fonda raigame en Quiroga e na Terra de Lemos. Pero dende aquela gustoulle o resabio internacional, e a Milla seguiulle un Gadaffi, un Mitterrand, un Gorby e un Boris.
Cousas da antroponimia, mellor dito, da cánidonomia.
Co paso do tempo, de tanto fitar para o póster, a Macumba rematou por saudarme cariñosamente cada vez que pasaba pola tenda de ultramarinos (aínda que de ultra tiña pouco, porque os produtos viñan da mesma beira do océano que a nosa). Era unha muller obesa, cunha faciana fermosa, de beizos grosos e sorriso fácil. Seica coñecera ao seu marido, galego, nos anos 50. O franquismo, a contracorrente, mentres o resto de países preparaban o proceso descolonizador, incrementou o investimento en Guinea Ecuatorial, potenciou a chegada de novos colonos e espallou pola rexión á Guardia Civil, substituíndo aos indíxenas da Guardia Colonial. A brutalidade estendérase dende a década de 1910 como ferramenta útil para doblegar a resistencia do pobo fang a convertérense en braceiros das ricas explotacións de cacao na illa de Fernando Poo (hoxe, ou de sempre, Bioko). Seica o traballo da Guardia civil chegou ao exterminio xenocida dun clan enteiro, os osumu.
Yo soy aquel negrito del África tropical que cultivando cantaba la canción del Cola Cao. Es el Cola Cao desayuno y merienda...ideal
Este apoio inicial da metrópole crebaría posteriormente as esperanzas destes colonos afincados en Río Muni e en Fernando Poo; moitos deles sentiríanse traizoados polo Estado Español, cando a Dirección General de Plazas y Provincias Africanas comezou en 1967 a preparar a independencia definitiva. Un irmao de Macumba estaba vencellado ao Movemento Nacional de Liberación de Guinea Ecuatorial, liderado por Atanasio Ndongo, mentres o seu marido, pequeno empresario adicado á exportación de cacao, non vía con malos ollos o movemento nacionalista bubi, por cuestións afectivas e tamén por cuestións económicas; a independencia consolidaría o papel dos pequenos negocios na reconstrución da nova economía nacional.
O día 12 de outubro de 1968, paradoxicamente o Día de la Raza, Manuel Fraga, cunha garavata azul inzada de bandas coa bandeira española, a xeito de piloto de Iberia, recoñecía en Santa Isabel a separación da colonia, co líder local Francisco Macías. As expectativas da parella galaico-bubi derrubáronse deseguida, coas medidas antiespañolas tomadas polo novo Goberno, e a imposición da maioría fang sobre os bubi. Tras unha tentativa de golpe de Estado por parte de Atanasio Ndongo, parte da familia de Macumba foi represaliada salvaxemente, caíndo o país nunha ditadura brutal. Os dous voltaron a España en 1969, nunha tensa operación de repatriación, en buques de guerra da Armada.
A miña nai nunca entrou na tenda de Macumba a mercar nada. Había outras tendas perto de casa, dicía ela… e era certo. Pero esa explicación nunca me convenceu de todo. Nunha sociedade labrega tradicional como a galega, a percepción das outras razas e relixións exemplificaba o medo á diferenza. De pequeno miña mai contaba que cando chegaban os xitanos á aldea non podían montar o acampamento perto da casas. Trátabase dun imperativo consuetudinario que viña da noite dos tempos e que os propios xitanos asumían de contado, ocupando un espazo periférico da parroquia, o altiño do Cachón, lonxe de calquer núcleo habitado. Este espazo liminal, natural, oposto á paisaxe humanizada da aldea estaba cheo de perigos para os nenos e nenas da aldea. A miña bisavoa seica advertía á miña mai de que non se achegase polo Cachón, que os xitanos comían carne de cristián, e se pasaba un onda eles escoitaba afiar os coitelos. A antropofaxia considerábase unha prática propia da raza dos xitanos, aplicándose directamente unha propiedade característica doutra raza, non humana, senón mítica, como era a dos mouros que vivían nos castros e nas modorras. Maxino á miña bisavoa (sempre son as mulleres as garantes e transmisoras da tradición oral, da vida) a unha nena loira ao carón da lareira:
Este conto contáramo a miña mai cando era pequena; a miña mai era do Pireiro, indo para Domiz; a historia era dun señor do Mazo que fóra á feira á Puebla i elí encontrouse cun mouro que vivía no Pireiro, porque elí había unha mina e elí vivían os mouros; entonces os dous de volta seguiron subindo cada un prá súa casa, pero claro, chovía moito, e díxolle o mouro:

-¡Oes!, chove moito, quédaste eiquí.
E el foi e quedouse; e aló de noite decíanlle os fillos:
- ¡Papá, me ole cristianillo! ¡Me ole cristianillo!.
E dícelles:
-¡Pero si aquí no hay cristianillo!.
-¡Si papá, me ole cristianillo!;
E íbase facer de día e díxolle o mouro, ‘pois mira, marcha’; foi e doulle un saco cunha bóla de carbón e o home agarrou e marchouse; e en chegando xa ó pueblo dil, dixo ‘¡pero pra que levo esto eiquí! e tirouno no camiño e cando chegou alí quedáralle un cachiño e era ouro; voltou atrás pero ¡eí che vai!, non o encontrou.
A xente de Cerasia diferenciaba moi ben os xitanos dos húngaros. Estes últimos levaban carromatos diferentes e era xente adicada ao circo, á música e ao baile; e falaban diferente. Sexa como for, praticábase con todos eles unha política de exclusión espacial e cultural que foi finalmente recoñecida pola lexislación fascista da postguerra proibíndolle afincarse máis de tres días seguidos na mesma localidade. Igual que os mouros, detentadores de ouro e riquezas, para os paisanos a xente doutras razas compartían esa mesma característica: a improductividade, a xenreira ao traballo, a vagancia. Os cregos levaban esa vida na prática e non formaban parte, na mente dos labregos, dese grupo marxinal de vagos e maleantes.
Que curiosas opinións sobre as persoas, os pobos e as culturas alleas.
Entre 1904 e 1913 morreron na construción da Canle de Panamá uns 27.500 traballadores (segundo as curtas cifras oficiais). O gobernador ianqui da zona, Charles M. Magno, era da idea de que os chineses nunca sobrevivirían a tan duro traballo. En cambio, segundo deixou escrito un xefe de enxeñeiros das obras en 1906, a eficacia dos galegos non é só máis do doble cá dos negros, senón que resisten mellor o clima2. Nese ano quedaban vivos 40 dos 332 galegos que alá foran traballar.
Non recordo mercar nunca nada na tenda de Macumba. Hoxe, o baixo que ocupaba está compartido a medias por un Todo a Cen chinés e un chiringuito kurdo de kebabs.
O fillo de Macumba, galaico-guineano, que animaba a Camerún no 82, chegou a ser unha estrela do balonmán nacional, xogando moitos anos en División de Honra coas cores do equipo da cidade. Xa se sabe. O Cola Cao é o alimento dos deportistas. E el tomara dende pequeno o mellor cacao do mundo, mentres a súa mai o acariciaba cos cóbados chantados no mostrador, mirando como chuviñaba trala cristaleira da tenda.

España'82 é o capítulo 3 de Faranji.
En http://certo.es/index.php?page=espana-82

Fotografía: Manuel Fraga firmando a independencia de Guinea Ecuatorial en 1968.

13/1/11

Novo despropósito




O Concello de Boiro segue tendo a monte os castros de Neixón pero cambiaron a cartelería. Como estamos en crise, no interior do Castro Pequeno puxeron o mesmo cartel de 2001. Isto chámase actualizar os contidos despois de case unha década de avance no coñecemento deste sitio. Diante do foxo do mesmo Cstro Pequeno vemos un cartel demencial no que se fala de Saefes e Oemstrimnios (como se estiveramos en 1925) e se recolle unha pésima e desproporcionada recreación na que se afirma sen tapuxos que o Castro Pequeno de Neixón estaba ocupado no século III a. C. Recordamos que os restos máis recentes son do século V a. C. Unha vez máis o suposto técnico do CAB mentindo á xente porque non le, non quere ler ou non sabe ler.
Pero a cousa segue. O cartel que estaba perto da entrada do Castro Grande non se repuxo (que casualidade) pero si se puxo un novo na área recreativa. Neste cartel afírmase que o Castro Grande era unha aldea fortificada e que a súa xente pescaba, cazaba, recolectaba, prantaba cereais, mariscaba... Impresionante.

Protestas



Xúrovos que non fomos nós quen escribimos estas denuncias en Neixón. Será cousa dos bos salvaxes habitantes da contorna que non saben o que é bo para eles. Iso xa llo din os técnicos e os políticos. Estes demócratas que se apresten a borrar estas denuncias antes de que cheguen os ianquies, que dá moi mala imaxe.

NON MÁIS EDIFICACIÓNS NO MONTE!! XA CHEGA COA QUE HAI

UN MUSEO? NON LLES CHEGA CO QUE XA ESTÁ FEITO E INFRAUTILIZADO.

Desfase




Aquí vedes Neixón na súa segunda fase. Máis ca segunda fase eu lle chamaría desfase. Este burato seguirá aí per saecula saeculorum, destruíndo o espazo simbólico da Romaría de Neixón e a propia área arqueolóxica. Unha vez máis o Concello de Boiro minte. Non recordades cando dicían aquilo de que o foxo destruído ía integrarse no edificio do futuro Museo? Esta integración consistiu en emparedar os perfís do foxo tras unha plancha de cemento. Marabilloso.

O disco da risa




Nos anos 60 a xente adoitaba adicar pola radio o disco da risa, no cal se escoitaba durante minutos a unha recua de xente rindo a gargalladas. Paseniñamente, os ouvintes comezaban a rir, como se dunha terapia se tratase. En Neixón estamos abonados ao disco da risa. A última nova é de esmendrellarse. Grazas ao Xornal Certo sabemos que o alcalde de Boiro recollerá en Madrid un premio en representación das poboacións con menos de 20.000 habitantes. Sabedes cal é a institución que lle dá o premio? Pois nin máis nin menos que o CSIC, entidade científica que executou o proxecto arqueolóxico de Neixón entre 2003 e 2008. A mesma entidade que os adláteres de Deira se empeñaron en botar de Neixón, a mesma entidade á que se lle deben cartos e unhas cantas desculpas públicas. Pero iso non é todo. O suposto técnico do CAB vén de camuflar o cartel posto en 2003 polo CSIC na súa peculiar estratexia ridícula de damnatio memoriae. O CSIC erradicado de Neixón por Deira e Deira recibindo premios do CSIC. Unha grande comedia. Pero aínda hai máis. O señor Barbeito cobre o antigo cartel cunha recreación do Castro Grande de Neixón no século III a. C. inzado de casas como se fose iso Santa Trega. Cientificamente isto é mentira, non é certo; é un engano ao cidadán interesado no seu Patrimonio. Unha vez máis, facendo o ridículo.

http://xornalcerto.blogspot.com/2011/01/boiro-o-alcalde-xose-deira-falara-en.html

7/1/11

Actuacións arqueolóxicas


Seguindo coa publicación en liña dos resultados do noso proxecto arqueolóxico dos castros de Neixón incluímos no apartado de produción científica os resumos das campañas 2006, 2007 e 2008 dentro da serie Actuacións arqueolóxicas da Xunta de Galicia.

Ayán Vila, X. M. e González Pérez, L. 2008. Escavación arqueolóxica no Castro Grande de Neixón (Boiro, A Coruña). Actuacións arqueolóxicas 2006: 35-6. Santiago: Xunta de Galicia.

González Pérez, L. e Ayán Vila, X. M. 2009. Escavación arqueolóxica no Castro Grande de Neixón (Boiro, A Coruña). Actuacións arqueolóxicas 2007: 44-5. Santiago: Xunta de Galicia.

Ayán Vila, X. M. e Franco Fernández, M. A. 2010. Escavación do Castro Pequeno de Neixón (Boiro, A Coruña). Actuacións arqueolóxicas 2008: 46-8. Santiago: Xunta de Galicia.

Figura: depósito ritual da 1ª Idade do Ferro no Castro Pequeno de Neixón. Campaña de 2008.

6/1/11

Tincho



Juan Martín Dabezies, arqueólogo uruguaio compañeiro do Instituto de Ciencias dos Patrimonio (CSIC) volta á súa terra como docente e investigador tras gañar unha praza na Universidade de allá. Tincho redimensionou o noso proxecto arqueolóxico dos castros de Neixón abrindo novas liñas de traballo no eido da investigación audiovisual aplicada ao Patrimonio. O seu traballo de campo na campaña de 2008 forneceu horas de gravación que son un auténtico tesouro dese Patrimonio inmaterial que son os castros de Neixón. Pola súa vez serviu de rexistro empírico para a súa tese de mestrado que podedes descargarvos en http://www.eumed.net/libros/2009c/590/DIMENSION%20INMATERIAL%20DEL%20PAISAJE%20EN%20NEIXON%20GALICIA.htm
Recentemente vén de publicar "La fotografía como fuente de investigación histórico-antropológica. El caso del proyecto “Campo de traballo arqueolóxico no Castro Grande do Neixón” (Boiro, A Coruña)". Cuadernos de Estudios Gallegos, 123: 9-23.
En breve teredes unha versión en PDF deste artigo no apartado de produción científica.
Gracias Tincho polo teu traballo e a túa forma de estar no mundo.

1/1/11

Bienvenido Mr Marshall


O mestre Berlanga faleceu pero a súa obra segue de rabiosa actualidade. O (cada vez máis) excelentísimo concello de Boiro vén de facerlle unha homenaxe nestes días de Nadal presentando un acordo de colaboración coa Universidade de Arizona para radiografiar Neixón o verán que vén.
A noticia de El Correo Gallego é antolóxica e define perfectamente a deriva surrealista e cómica dunha corporación municipal sabiamente asesorada por arqueólogos sen ningún ánimo de lucro. A noticia recolle unha fotografía dos mariachis gobernadores de Boiro e achegados, enchidos, repoludos e orgullosos, anunciando a chegada do tío Sam dende o far west. O alcalde non se corta e fai fincapé na idea de que os ianquis son unha bicoca, que veñen de matute, que non lles van custar un só euro ao Concello de Boiro. Honestidade brutal. Isto é o que lle interesa ao filósofo Deira, quen remarca que de non ser así cada técnico lle custaría 4000 euros. Home claro, se os traes dos EE.UU. claro que che costa iso, e máis. O filósofo racionalista reconvertido en cínico. No fondo vemos aquí reproducida a clásica actitude galaica xacobea de imos aproveitarnos dos que veñen de fóra. Uns arqueólogos anglosaxóns que nos van ensinar como escavar nun castro galego e por riba coas últimas tecnoloxías, como se a NASA decidise facer un obervatorio neste recanto da ría de Arousa.

Coma sempre, a mentira reaparece como ferramenta propagandística do Concello de Boiro. Na noticia afírmase que os ianquis van traer tecnoloxía de prospección magnética nunca empregada en Galicia antes. Unha mentira coma unha catedral. No caso do noso laboratorio (pero hai máis) levamos aplicando nos últimos anos esas tecnoloxías dende hai anos en sitios como Castrolandín, A Lanzada e o mesmo Neixón, pero claro o Concello de Boiro aínda non se enterou, padecendo esa extrana demencia senil que lle leva a esquencer pagar campañas de escavación e cousas así. Outro dato da noticia apunta a que os trebellos supersónicos axudarán a coñecer os procesos de sedimentación e os cambios climáticos, tema este moi querido polo arqueólogo do CAB e achegados, por ese Víctor Barbeito que lle explica aos visitantes que a xente marchou do Castro Pequeno ao Castro Grande por un cambio climático, o mesmo que enche o Castro Grande de casas no século III a. C., o mesmo que plaxia toda unha guía arqueolóxica dos castros de Neixón a partir dos nosos estudos que semella descoñecer pero que reproduce sen problema algún. Debería saber este fulano que o plaxio está moi mal visto nas universidades norteamericanas, aínda que sexa a de Arizona, que acolle a un bolseiro de Caixa Galicia, nada máis e nada menos, que como profesor adxunto. Manda truco. Moito cambiou o sistema académico ianqui ou aquí alguén están mentindo, novamente.

A min todo isto dos americanos que van traer máquinas descoñecidas me recorda aquel enfrentamento de pijos e heavys que tan ben relataban os Gigatron; ao final gañaban os pijos porque tiñan a radiofórmula e o sistema. Pois isto é o mesmo; os arqueólogos de Arizona teñen a radiofórmula e o sistema. Unha curiosa forma de facer país, si señor. O triste desta parafernalia casposa é a patética realidade que agocha: unha área arqueolóxica abandonada e parcialmente destruída, unha deixadez sen precedentes, unha xente que se empeña en facer a Arqueoloxía que se facía hai 25 anos, uns políticos sen dignidade que fan un ridículo espantoso apelando ao cartos e ás máquinas ianquis como se estiveramos na postguerra... O bo deste suposto acordo é que os norteamericanos, de vir, verán cos seus propios ollos o tremendo despropósito artellado por Víctor Barbeito (arqueólogo internacional onde os haxa) e os seus amigos que chupan do chiringuito. Como esta xente en dous anos e medio non publicou, nin divulgou unha soa liña do que fixeron nos castros de Neixón, os cowboys de Arizona, alomenos, atoparán bibliografía en inglés no blog arqueoneixon e algo saberán do devalar histórico de Neixón, malia os intentos demenciais e patéticos de Barbeito. Porque non sei se o saben pero este señor lle di aos rapaces do falso campo de traballo que o equipo do CSIC non entregou un só informe, unha soa memoria, que non publicamos unha soa páxina dende 2003. Como volo conto. Con nomes e apelidos, cinco aprendices de arqueólogos que pasaron por Neixón en 2009 e 2010 estaban convencidos de que non había nada publicado sobre Neixón, até que os seus familiares lles pasaron os libros, o documental e a referencia do blog que leva funcionado dende 2007, posibilitando a descarga en PDF de toda a produción científica do noso proxecto. Esta é a triste realidade. Un suposto técnico arqueólogo que perdeu calquer fío de conexión, por feble que sexa, coa realidade, enganando ao público e á sociedade. Como os responsables do hotel rural Neixón aberto este verán que adoptaron motivos decorativos procedentes do castro do Achadizo en Cabo de Cruz, que fornecen aos clientes publicacións sobre ese xacemento do noso amigo Tito Concheiro, pero que, grazas novamente a Barbeito, non sabían que houbese libros publicados sobre os castros que lle dan nome ao negocio. Este é o mundo miserable que se van atopar os norteamericanos cando desembarquen en Cespón. Esta é a realidade desta Arqueoloxía tan científica e profesional, de máquinas, paleoclimas e escolas de formación, desta Arqueoloxía que volta ao funcionalismo máis rancio, pasando amplamente da comunidade local e da sociedade.

Voltando á noticia de prensa, vemos que o acto de presentación remata coa clásica exhortación esmoleira do tunante-alcalde Ares para pedir cartos ás administracións e a quen sexa para rematar a monstruosa ampliación do CAB, causante da destrución de parte do xacemento e do campo da festa da Romaría de Neixón. Eu de ser Ares solicitaba axuda ao Congreso norteamericano ou ao mesmo Obama, que igual que indulta un pavo por Nadal tamén terá uns cartiños soltos para rematar esa escenografia neixonense, ese circo no cal o técnico do CAB podería disfrazarse de astronauta e clavar no centro do Castro Grande a bandeira dos USA. Incluso podería gravar un remake da película “Un yanqui en la corte del rey de Boiro”. Tamén poderían botar man dos habitantes de Cespón como figurantes con bandeirolas de barras e estrelas: Americanos, os saludamos con alegría! Quen o diría. Todo un símbolo da arqueoloxía galega dende 1925 pasa a ser un exemplo de falla de dignidade e un campo de experimentación dunha Arqueoloxía colonial en pleno século XXI. Pero dá igual, para os politicastros e adláteres de Boiro o que conta é o vil metal do plan Marshall. Esquencen a máxima do contrabando do tabaco e do narcotráfico de Arousa, moi propia da Arizona do século XIX: quen paga, manda. Xa maxino ao trío traxicómico Deira-Ares-Piñeiro nas vindeiras eleccións municipais, cos seus retratos pendurados das farolas, baixo o lema: YES, WE CAN.

http://certo.es/index.php?page=neixon_a_nosa_torre_v

http://www.elcorreogallego.es/comarcas/ecg/neixon-sera-radiografiado-expertos-arizona/idEdicion-2010-12-24/idNoticia-623833/